व्यथा माधव भंडारी(भाजप महाराष्ट्र उपाध्यक्ष) यांचा सुपुत्राची…
https://x.com/iTsChinmay/status/1758149763579433123?s=20
त्याची x (ट्विटर) वरची पोस्ट
ही एक सखोल वैयक्तिक पोस्ट आहे आणि ती माझी वैयक्तिक विचार प्रक्रिया आहे.
मी आहे हे अनेकांना माहीत नाही
@माधवभंडारी_
(माधव भंडारी, भाजप महाराष्ट्र उपाध्यक्ष) सुपुत्र.
आज मला माझ्या वडिलांबद्दल लिहायचे आहे.
माझे वडील 1975 मध्ये जनसंघ/जनता पक्षात सामील झाले होते, 1980 मध्ये भाजप बनण्याच्या काही वर्षे आधी. त्याला जवळपास 50 वर्षे झाली आहेत.
बहुतेक लोक त्यांना ज्वलंत प्रवक्ते म्हणून ओळखतात जे 2008 ते 2014 या काळात महाराष्ट्रातील यूपीए सरकारच्या विरोधात संतापाचे सर्वात प्रमुख आवाज बनले. परंतु ते त्यापेक्षा बरेच काही आहेत आणि त्यांनी त्यापेक्षा बरेच काही केले आहे.
या 50 वर्षात त्यांनी महाराष्ट्रातील विविध भागांमध्ये अनेक भूमिकांमध्ये संघटना उभारणीसाठी मदत केली आहे. त्यांनी राज्यभरातील हजारो लोकांना आणि शेकडो गावांना मदत केली आहे. त्यांनी लाखो जीवनावर सकारात्मक प्रभाव टाकला आहे.
त्यांनी कथनांना आकार दिला आहे आणि सत्तेचा दुरुपयोग आणि सर्वसामान्यांना भेडसावणाऱ्या अनेक गंभीर समस्यांकडे त्यांनी लक्ष वेधले आहे. 2014 नंतर पक्ष आणि पक्षाच्या सरकारसमोरील गंभीर आव्हाने सोडवण्यात त्यांनी महत्त्वाची भूमिका बजावली आहे. त्यांनी राज्यभरातील कार्यकर्त्यांना आणि स्थानिक नेत्यांना मार्गदर्शन केले आहे. त्यांनी अनेक पुस्तके लिहिली आहेत आणि ज्या विचारधारेवर त्यांचा मनापासून विश्वास आहे, त्या विचारसरणीचा बौद्धिक गाभा जपण्याचा त्यांनी प्रयत्न केला आहे.
या सर्व काळात तो आपल्या कामामुळे प्रसिद्धीपासून दूर राहिला. त्यांनी कधीही वैयक्तिक फायद्यासाठी आपल्या पदाचा आणि प्रभावाचा दुरुपयोग केला नाही.
मी तुम्हाला त्याच्या व्याप्तीचे उदाहरण देईन. ९० च्या दशकाच्या उत्तरार्धात ते सिंधुदुर्ग जिल्हा परिषदेचे उपाध्यक्ष असताना आमचे घर शहराबाहेर होते. वीज ग्रीड एक किलोमीटर अंतरावर आहे. म्हणून, MECB ला एका घरासाठी ते बांधायला भाग पाडण्याऐवजी, त्याने 18 महिने वाट पाहणे पसंत केले आणि त्या कालावधीत आम्ही विजेशिवाय जगलो. ते रस्ते बांधत असताना आणि इतर अनेक गावांमध्ये वीज आणत असतानाच.
अशी असंख्य उदाहरणे आहेत जेव्हा त्यांनी पक्ष आणि जनतेला वरचेवर ठेवले आहे.
यामुळे ते राज्यातील सर्वत्र प्रतिष्ठित राजकीय व्यक्ती बनले आहेत.
दुर्दैवाने, तो त्याच वेळी सर्वात कमी पुरस्कृत नेत्यांपैकी एक आहे.
माझ्या आयुष्यात 12 वेळा मी त्यांचे नाव विधानसभेसाठी किंवा वरच्या सभागृहासाठी वादात पाहिले आहे. आणि 12 वेळा, ते अंतिम झाले नाही. मी नेतृत्वाला प्रश्न विचारण्याच्या किंवा न्याय देण्याच्या कोणत्याही स्थितीत नाही. मला ते करायचंही नाही. कारण माझ्या वडिलांप्रमाणे माझाही त्यांच्यावर विश्वास आहे.
पण आशा आणि वेदना जाणवण्याची माझी जागा आहे. पुन्हा पुन्हा.
त्यांनी कधीही जाहीरपणे आपली व्यथा मांडली नाही. ज्या पक्षाच्या उभारणीसाठी त्यांनी आयुष्य खर्ची घातले ते कधीही दुखावण्याचा प्रयत्न केला नाही. त्यांनी पक्षाचे काम कधीच थांबवले नाही, त्यांची तब्येत बिघडली नाही, गेल्या वर्षी त्यांच्या जवळची व्यक्ती गमावली तेव्हाही नाही. याउलट, मी अनेक वेळा मंत्री किंवा खासदार राहिलेल्या लोकांना टोपीच्या थेंबावर “अन्याय” म्हणून ओरडताना पाहिले आहे.
गेल्या 30 वर्षांहून अधिक वर्षांपासून मी माझ्यासमोर पाहिलेल्या करिअरचा मला कमालीचा अभिमान आहे.
ते आता शेवटच्या टप्प्यात आहे.
मी फक्त अशा एखाद्या व्यक्तीसाठी योग्य बक्षीसाची आशा करतो जो त्याच्यासाठी खूप खोलवर पात्र आहे, ज्याने ते इतके समृद्ध केले आहे.
मला माहित आहे की त्यांच्यासारखे इतर लोक आहेत ज्यांनी पक्षासाठी आणि समाजाच्या भल्यासाठी अथक आणि निस्वार्थपणे काम केले आहे. आणि मी त्यांच्यासाठी सर्वोत्तम आशा करतो.
मी याआधी असे काही शेअर केले नव्हते आणि मुख्य म्हणजे मी सार्वजनिक जीवनापासून दूर राहिलो आहे. तसेच मला माहित होते की मी त्याचा वारसा जोडू शकत नसलो तरी मी एका क्षणात तो नष्ट करू शकतो. पण मी आयुष्यभर मूक साक्षीदार राहिलो आणि आज मला बोलण्याचा क्षण वाटला.
मी माझ्या वडिलांना ओळखतो, धक्काबुक्की आणि निराशा त्यांना परावृत्त करत नाहीत आणि ते कधीही करणार नाहीत. ते नेहमीप्रमाणेच या देशाला, या राज्याला आणि समाजाला प्रथम स्थान देऊन पक्षासाठी काम करत राहतील.
